گاهی آن قدر دنیای درون تنگ و تار می شود که هر اتفاقی با تمام خردیش همه جایگاه دل را از آن خودش می کند و بزرگ انگاشته می شود؛ فارغ از اینکه همه چیز، تمام این دنیا با همه پیچیدگی هایش تنها گوشه ای از خیال بافی های همین دنیای درون بوده است و بس...

بعضی لحظه ها شور متفاوتی دارند، حسی گنگ بر پله خیال که هم منطق و هم احساس را توضیح می دهد، چیزی که می گوید اینها همه بهانه است تا چشم بیشتر باز کنی و پشت پرده همه عواطف و منطق بافی ها واقعیتی را ببینی که برایت خیالی فطری است، روحی ذاتی...

هرچه این روزها می گذرد، کلیتی از جنس این لحظه ها بیشتر در درونم شکل می گیرد؛ ماهیتی که هرچه بیشتر از عمرش می گذرد جزئیات و تقلاها و ترس ها و هیاهوهای گذشته را بیشتر به دست فراموشی می سپارد. می گوید ببین، اینها همه بازی های کودکانه ای است تا درک کنی وقتی امری مقرر است نپرداختن به آن با هیچ لذتی جبران پذیر نیست. وقتی چیزی کم است برای پر کردن خلااش باید مطلوبی هم جنس آن بیابی... وقتی دنیای منطق های ابزارگونه ات ره به جایی نمی برد، اندک اندک ذره های لطیفی جای آن را می گیرد تا وقتی با پر شدن ظرفش به خیالی روی آوری که از هر ظرفی پرمحتوا تر است و آن وقت ظرف منطق و احساست پرمحتوا می شود؛ آن وقت است که معنای بسیاری از لبخندها، اشکها، سکوت ها، کلام ها، احساسات، سادگی ها، مناجات ها، رازها، ثانیه ها، دلگیری ها و اندیشه ها را در می یابی...