ای زمین از خودم به تو پناه می برم آغوشت را باز کن زودتر از فردا و به زخم هایی که نمک می پاشند تو مرحم خاک را هدیه کن شاید التیام بخش روزهایم باشند که با غم همزادند  و هراسم را با نقابت بپوشان و گناهانم را همراه پیکرم از دیده ام به گردباد هوای معلق در خاک آرام کن

ای زمین از خودم به تو پناه می برم شاید در کشاکش ناهنجاری های ذهنم شاید شاید تو مرا بپذیری ،بفهمی و چقدر خوب می فهمی...

ای زمین دلتنگم ازدنیایی  که مرا نمی خواست و خاطراتش  تلخ کامم کرد خاطراتی که هیچ گاه خاطره نشد و نمی شود.

و چقدر دلم،  تنها دلم  محزون روزهایی است که می روند و هیچ گاه با من همراه نیستند و هر لحظه به چشمانم اشک هایی را هدیه می دهد که همراه بلورهای نمک است بر زخم هایم ...............

و از تنهایی که مونس جانم است  ................

و امروز به تو پناه می آورم و به فردایم امید بسته ام فردایی که جسمم را به تو هدیه می دهم و روح از خودم  آزاد می شود.

امروز تنم تب دار آغوش تست . من مسافری هستم که سفر از آغوش تو آغاز می کند و کودک روحم با تو متولد می شود.

گویی تمام رویاهایم با تو نقش می بندد .

اتفاق ساده ای نیست این عبور زندگیست

RR.11

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: